اثر ارتباط استاد ـ دانشجو بر انگیزش تحصیلی و خودکارآمدی پژوهشی دانشجویان تحصیلات تکمیلی تربیت بدنی و علوم ورزشی

هدف از پژوهش حاضر بررسی اثر ارتباط استاد ـ دانشجو بر انگیزش تحصیلی و خودکارآمدی پژوهشی دانشجویان تحصیلات تکمیلیِ تربیت بدنی و علوم ورزشی بود. محدوده مطالعاتی پژوهش، استان اصفهان و جامعه آماریِ آن، تمام دانشجویان مشغول به تحصیل در مقاطع تحصیلات تکمیلیِ رشته تربیت بدنی و علوم ورزشی (934=n) بود. حجم نمونه بر اساس جدول کرجسی و مورگان تعیین (274=n) و دانشجویان به صورت تصادفی ـ طبقه ای گزینش شدند. برای جمع آوری اطلاعات پیرامون متغیر ارتباط استاد ـ دانشجو از پرسشنامه عابدینی و همکاران (1391)، برای جمع آوری اطلاعات پیرامون متغیر انگیزش تحصیلی از پرسشنامه هرمانس (1987) و برای جمع آوری اطلاعات پیرامون متغیر خودکارآمدیِ پژوهشی از پرسشنامه گراوند و همکاران (1392) استفاده شد که روایی محتوایی و صوری آنها بر اساس نظرات استادان مدیریت ورزشی، و پایایی آنها بر اساس آلفای کرونباخ تأیید شد. برای تحلیل داده ها از مدل سازی معادلات ساختاری با استفاده از نرم افزار لیزرل 80/8 استفاده گردید که نتایج نشان داد ارتباط استاد ـ دانشجو با ضریب 45/0 بر خودکارآمدی پژوهشی و با ضریب 36/0 بر انگیزش تحصیلی دانشجویانِ تحصیلات تکمیلیِ تربیت بدنی و علوم ورزشی اثرگذار است. همچنین، انگیزش تحصیلی نیز با ضریب 51/0 به طور معنی دار بر روی خودکارآمدی پژوهشی اثرگذار است. بر این اساس می توان گفت با بهبود روابط و تعاملات استادان و دانشجویانِ رشته تربیت بدنی، انگیزش تحصیلی و خودکارآمدی پژوهشی این دانشجویان به سطح بالاتری ارتقا پیدا خواهد کرد و در نتیجه، وضعیت مناسب تری برای پژوهش و تحصیل آنها فراهم می آید.